İslam Azərbaycanda (İslam.Az)

Səudiyyə Ərəbistanında din xadimini edam etdilər. Şeyx Nimrin öldürülməsi nəinki Səud xanədanını, bütün regionu, hətta dünyanı təlatümə gətirdi, silkələdi. Haqqı deyib haqqı tələb edən ruhaninin arqumentlərinə söz ilə, sübutlarla qarşılıq verə bilməyənlər əsirlərin təcrübəsindən yararlandılar: haqq carçısının səsini, boğazını qılıncla kəsdilər. Eyni ilə Yezid, Şimr kimi. 21-ci əsrin qurbanı da 14 əsr öncə Kərbəlada zülmə məruz qalan imam Hüseyn (ə) tək “Allah bizə yetər” söyləyib qatillərinin üzünə mərd baxdı. Çünki haqq olduğunu bilirdi. Düşmənləri də onun Allahdan qeyrisinin qarşısında əyilməyəcəyini anlayaraq acizliklərini sübuta yetirdilər. Əcdadları kimi, Şimr kimi, Yezid kimi.

Nəzəriyyə ilə praktikanın üst-üstə düşməməsi xoşagələn hal deyil. Xüsusən də İslamı təbliğ edənlərin davranışlarında. Məsələn, biri çıxıb minbərə elə hey gecə namazlarının fəzilətindən dəm vurub özü gündəlik namazlarını qəzaya verirsə, o zaman onun moizəsinin təsiri sıfıra bərabər olacaq. Bəlkə daha da pis, din haqqında fərdlər əsasında fikir yürüdən bəzi insanları ümumiyyətlə dindən uzaqlaşdıracaq. Həmçinin daim Peyğəmbərin (s) dözümlüyündən, həlimliyindən, xoş rəftarından danışaraq ətrafdakıları buna dəvət edən birisinin nəzəriyyəni praktikada reallaşdıra bilməməsi ancaq təəssüf doğurur.

Yaxşılığa dəvət və pisliklərdən çəkindirmək Füruiddinin tərkib hissəsidir və hər bir müsəlman da buna bacardığı qədər əməl etməlidir. “Bacardığı qədər”i təsadüfən qeyd etməmişik. Çünki bəzən müsəlman əmr-bi-mərufu və nəhy-əz-münkəri bacarmır. Amma ona elə gəlir ki, bu işin öhdəsindən ustalıqla gəlir. Nəticədə isə qaş düzəltdiyi yerdə gözü çıxarır. Bəs hansı dəvət və hansı çəkindirmə məqbuldur?

Allahın yaratdığı bəndələrin bu dünyada icra etdikləri funksiyaları müxtəlif göstəricilərə görə bölə bilərik. Bu göstəricilər sırasında iki xüsusiyyət xüsusi diqqətə layiqdir: məlumat baxımından ötürücü və qəbuledici.

Yenə aləm dəydi bir-birinə. Dini çevrələrdə kifayət qədər tanınan rozəxan “şok açıqlamaları” ilə gündəm yaratdı. Arkadaşlarımız demişkən, qısa özəti belədir: sən demə Həzrət Əli (ə) Xeybər qalasının qapısını iki barmağı ilə çıxarıb. Bu zaman da müqərrəb mələklərin qanadları onun ayağının altında olub. Bu iddianın mənbəyi kimi isə “Tarixi Təbəri” qeyd olunur. İnanmayanlar üçünsə eksklüziv olaraq Allaha, Qurana and içilir.

Maraqlıdır, görəsən müsəlmanların duaları niyə qəbul olmur? Neçə illərdir torpaqlarımız işğaldadır. Bütün camaat və bayram namazlarından sonra minbərdən tezliklə əzəli yurdumuzun erməni tapdağından azad olunması üçün dua edilir, toplaşan minlərlə insan da “Amin!” söyləyir. Amma nə fayda? Vəziyyət heç yaxşıya doğru dəyişmir, demək olar ki, hər gün şəhid veririk. Heç olmasa 100 metr irəliləyəydik! Amma, yox, dualarımızın “kalorisi” buna da yetmir.

Bir müddət öncə bütün dünya Türkiyədə baş verən vəhşi cinayətdən lərzəyə gəldi. Özgecan Aslan adlı qız təcavüzə məruz qaldıqdan sonra qətlə yetirildi, sonra isə cəsədi yandırıldı. Buna qədər də istər dünyada, istərsə də Azərbaycanda cinsi zəmində normal insan psixikasına sığmayan cinayətlər baş verib. Belə barbarlıqların sabah da təkrarlanmayacağına isə heç kim zəmanət verə bilməz. Statistik rəqəmlər sözügedən cinayətlərin artım tendensiyasından xəbər verir. Axı niyə? Nə baş verir? Dünya, bəşəriyyət harda səhv etdi ki, belə bir murdarlığ günbəgün çoxalır? Xüsusən də Azərbaycanımızda belə vəhşiliklərin yayılması narahat edir və həyəcan təbili çalmağa vadar edir.

İslama görə sədəqə vermək böyük savabdır. Bunu həm Quranda Allah bəndələrinə buyurur, həm də bu barədə kifayət qədər hədislər mövcuddur.

“Bir ölüm – faciədir, milyon ölüm – artıq statistikadır”. Dəhşətli sözlərdir. Bəziləri bu ifadənin müəllifliyini İosif Stalinə aid etsələr də, əslində bunu Remark 1956-cı ildə yazdığı “Qara abidə” əsərində qeyd edib.

İslam.az oxucuların diqqətinə islamazeri.az saytında dərc edilən yazını təqdim edir.